[ad_1]
Dün bir gurup montessori velisi ile Kantarada ( Gençlik kampı) kamp yaptık.Okul yönetimi olarak amaçlarımızdan biri 24 saat de olsa velilerin evlatları ile teknolojiden uzak bigün geçirmeleriydi. Çam ağaçları içinde olan kamp yerinin koku ve dokusunu hissettirmek.Ateş yakmanın çevresinde toplanıp hikayeler ve şarkılar söylemenin esrarengiz anlarını yaşatmak ,tabiat ananın bizlere sunmuş olduğu nesneleri toplayıp beraber birşeyler üretmenin ne kadar kıymetli bulunduğunu hissettirmek öteki amaçlarımızdandı. Çocuklar anne , baba ve öğretmenleri ile dolu dolu doğada organik anlamış olur yaşadı. Bu anları bazı velilerimiz şu şekilde dile getirdi.
Çocuğum fazlaca yaramazdı bizi bıraktı kendi kendine oynadı Ben emekli askerim .İçeri girip ranzalar yatmak bana eski günlerimi hatırlattı.Bu günden sonrasında akrabalarım ile sık sık doğaya çıkmak değişik bölgeler keşfetmeye Katar verdik
Teknolojiden uzak , tabiat ananın içinde olmak hepimiz fazlaca iyi geldi . Ayrılırken hepimiz gene gelelim dedi fakat en güzelini bir evladımız söylemiş oldu bu “Bu orman bizim evimiz olsun mu ?”
[ad_2]