[ad_1]
İngiltere’de son zamanlarda oldukca sayıda haber, yazı var ki yaşam maliyetinin okulları ve öğrencileri iyi mi etkilediğini anlatır. Sadece Kıbrıs’tan bakınca İngiltere’de insanların bolluk içinde yaşadıkları zannedilir. Oysa durum öyleki değildir. Her ne kadar da İngiltere toplumsal bir devlet olsa da kapitalizm insanların iliklerine kadar işliyor, onları kemiriyor.
İngiliz medyasında bu mevzu ile ilgili şu yorum oldukca dikkatimi çekti: “Şafak söktükten sonrasında okul zili çalar; Sadece bir çok çocuk için bu zil sesi, karşılaştıkları eşitsizliğin, açlığa, yorgunluğa ve artan yaşam pahalılığı kriziyle daha da kötüleşen elverişsiz yaşam koşullarına karşı verilen mücadelenin bir hatırlatıcısıdır. Daha geniş bir sosyo-ekonomik krizin masum kurbanları olan bu çocuklar, İngiltere’deki okulların ortalama %70’inin bu ekonomik kriz sebebiyle öğrenciler arasındaki eşitsizliğin arttığına şahit oluyoruz”
Gelir düzeyi düşük ailelerin evlatlarından kaçta kaçı acaba okula sevmiş olarak gitmektedir? Eski üniforma, eski ayakkabı, eski okul çantası ile okula giden bir çocuk okulda ne kadar mutlu olabilir ki?
[ad_2]