Gereğini yapamıyor, geleceğimizi kaybediyoruz!

Toplumun gündeminde çetrefilli mevzular var.. 
   Oldukça sevdiğimiz doktorumuz, bizi ağrı sızıdan kurtaran eczacımız için mahkemelerde ortaya konulmuş olan gerekçeleri kabullenemiyoruz, bu tarz şeyleri kamuoyuna duyuran basın mensuplarına hiddet duyuyoruz.. 
   Sırf tam gün eğitime geçmemek için, öğleden sonraki –hususi ders, başka işler, dershane vs- seviye bozulmaması sebebiyle Orta Eğitim Öğretmenler Sendikası hazzı bir halde grevler yapıyor, çocuklar mağdur oluyor fakat bu mevzuda eleştiri yaptığımız süre öğretmenlerin hedef tahtası haline gelebiliyoruz!.. 
   Şimdi de son münakaşa mevzumuz Girne Antik Liman esnafı… El insaf dedirtecek bir süreç… Fakat hepimiz kendine bakılırsa haklı.. Liman ihalesi aslına bakarsan aylarca konuşulup tartışıldı.. İhalenin kime verildiği, süreç içindeki işler vs.. O ya da bu nihayet restorasyon bitti, oldukça de güzel oldu. Şimdi de esnaf “açmam” diyor! 
   Niçin peki, efendim denize taraf olan noktayı insanların adım atması için ayırmışlar, fakat esnaf illa ki oraya masa iskemle koyacak! Mevzu bu kadar rahat.. Yapılmak istenen de aslına bakarsak en doğrusu.. İyi – fena Avrupa’yı geziyoruz, oradaki durumu da görüyoruz.. Yayaların deniz kenarında adım atması en doğru olanıdır fakat esnafımız buna karşı.. Bana bakılırsa oldukça yanlış bir tutum fakat hepimiz biliyor ki, eğer bağırıp çağırırsan, fiil ya da işbırakımı yaparsan ‘hakkını’ söke söke alırsın!
   Aynen evlatların eğitim hakkını gasp eden bir sendika yönetiminin grevlerinin bir tek seyredildiği şeklinde..
“Açmam” diyen esnaf karşısında ezilip büzülen hükümet şeklinde..
   İşte bu yazının ana mevzusu budur!
   Devletsek gereğini yapabilmeliyiz! 
   Fakat öyleki mi? Maalesef değil…
   Bir devlet olduğumuzu söylüyoruz.. Yargısı, polisi, meclisi, hükümeti, hatta basını!.. Fiziki olarak her şey bir tamam var!.. Peki fakat işleyiş? 
   İşte mesele tam da bu aşamada…
   Bu ülkede hepimiz her şeyin bilincinde aslına bakarsak..
   Öğretmen tam güne karşı bundan dolayı rahatı kaçacak! 
   Kamudaki tabip tam gün mesai yapmaz bundan dolayı rantı bozulacak!
   Işyar dairede çalışmaz kendine bakılırsa onlarca ‘haklı’ sebebi vardır fakat çalışmasa da maaşı bir tamam günü güne hesabındadır!..
   Belediyeler temel beledi hizmetleri vermez fakat vergilerini kucak dolusu toplar! 
   İş dünyası vergi vermemek için kırk takla atar!..
   Üretici üretmeme üstüne teşviklendirilmiştir neredeyse, parasını almış olduğu sürece ses etmez..
   Bu örnekleri her kurum müessese için çoğaltmak oldukca kolaydır.. En genel haliyle yazıyorum.. 
   Bu ülkede yaşayan her erişkin kişi kendisinin dışındaki her şeyden şikayetçidir, değişmesi icap ettiğini söyler… Olaki bir değişiklik mevzusunda birileri bir adım atmaya kalkarsa da yer yerinden oynar! Ve o adım bir türlü atılamaz, her insanın statükosu bu ülkede devam eder gider… 
   Peki bu sürerdurum devam ederken ne oluyor? İşin en acı tarafına geliyoruz, gençlerimizi kaybediyoruz.. Dünyayla ellerindeki cep telefonu ile daha doğuştan bağ kuran genç nesil, bizim içine saplanıp kaldığımız statükomuz sebebiyle tek tek göçüp gidiyor!..
   Sonrasında da hayıflanıyoruz ve diyoruz ki “azaldık, bittik, yok olduk!”
   Oysa bunu yaratan koşulları bizzat kendimiz koruyup kolluyoruz! 
   Ne şekilde mi? Siyasiler üstünde kurduğumuz baskı düzeniyle..
   Hoş, siyasetçi de bundan memnun..
   Siyasetçi tekrardan seçilmek için bizim desteğimize muhtaç.. Dolayısıyla atması ihtiyaç duyulan doğru adımı bilse de tekrardan seçilebilmek için bu adımı atmaktan geri durmak zorunda..
   Tablo oldukça net; suya sabuna dokunmayan siyasetçi tekrardan seçiliyor, yurttaş kendi statükosunu koruyor fakat olan gençlerimize oluyor..
   Gerçek şu ki; bu cemiyet geleceğini yitiriyor.. Hem de her birimizin el birliğiyle!
   Peki uyanır mıyız, çocuklarımız ve gençlerimiz için siyasetin üstünde şu an yaptığımızın tam tersi geleceğimiz için baskı kurar mıyız?  
   Asla sanmam..  
   Fakat ümit da son olarak ölür, değil mi?