“Düzgüsel çocuklarla kaynaşmalarını, toplumdan kopmamalarını istiyoruz”

 Tek amaçlarının evlatların sosyalleşmesini sağlamak bulunduğunu, bunun da hususi eğitim gereksinimi olmayan öğrencilerle eğitim görerek sağlanabildiğini özetleyen Özerdem ailesi, evlatlarının haftada beş gün devlet okulunda eğitime katılmasını talep etti… Yasalar çerçevesinde evlatların yalnız haftada iki gün ‘kaynaştırma eğitimine’ katılımına izin verildiğini özetleyen baba Mustafa Özerdem, uygulanan prosedürü eleştirdi.   

Fehime ALASYA

Dört yaşındaki oğulları, otizmli ikizler Kaan ve Karan’ın haftada beş gün eğitim almasını istediğini özetleyen Mustafa Özerdem, yasada uyulması ihtiyaç duyulan prosedürlere takıldıklarını söyledi, sisteme yönelik eleştirilerde bulunmuş oldu.

Tek amaçlarının evlatların sosyalleşmesini sağlamak olduğuna dikkat çeken baba, onların, hususi eğitim gereksinimi olmayan talebe arkadaşlarından fazlaca şey öğrendiğini örneklerle anlatarak, haftada beş gün devlet okuluna gitmeleri için çağrıda bulunmuş oldu.

Özerdem ailesi, özelde kendi evlatlarından yola çıkarak genel anlamda meydana getirilen uygulamanın bir an ilkin değişmesi gerektiğine dikkat çekti.

İlköğretim Daire Müdürü İlkşen Varoğlu Atik ise mevzuya ilişkin YENİDÜZEN’e yapmış olduğu açıklamada, Ruhsal Danışma, Rehberlik ve Araştırma Şubesi’nden çocuklar için aldıkları raporda haftada iki gün kaynaştırma eğitimi kapsamında Fazıl Plümer Anaokulu’na gitmeleri yönünde görüş sunulduğunu belirterek, buna uymakla yükümlü olduklarını kaydetti.

Evlatlarının üç, dört ayda haftanın beş günü almış olduğu eğitimin peşinden, fazlaca büyük ve fazlaca pozitif yönde ilerleme kat ettiğini özetleyen aile fertleri, niçin haftada iki gün değil de beş gün hususi eğitim gereksinimi olmayan öğrencilerin bulunmuş olduğu okulda eğitim almak istediklerini şu örneklerle izah etti:

Baba Mustafa Özerdem; “İçine kapanık kendi dünyasında yaşayan Kaan, tarafındaki öteki ufak çocuk tarafınca eğitilerek, cebine para koyup kantinden alışveriş yapabilir duruma geldi. Biz bunu anne, baba ve öğretmenleri olarak yaptıramadık fakat 4 yaşındaki arkadaşı yaptırdı. Arkadaşları yardımıyla çocuklarımız pek fazlaca şeyi öğreniyor” dedi.

Anne Gamze Özerdem ise bu durumu şu örnekle deklare etti; “Okulda pek fazlaca yönde pozitif yönde gelişmeler yaşadık, yaşıyoruz ve bunun kısıtlanmasını istemiyoruz. Karne günü öğretmeni karnesini alması için Kaan’ı sınıfta yanına çağırdı. Arkadaşları ona ‘hadi Kaan, seni çağırıyorlar” diyerek gitmesini sağlamış oldu. Kaan öğretmenine yalnız gitti, öpüp sarıldı, karnesini aldı ve geri dönerek yalnız yerine oturdu.

Biz milyarları versek bu tarz şeyleri hiçbir eğitim ile yaptıramayız” dedi.

Verilen örneklerle insanoğlunun kalbine dokunan anne ve baba, “Bu durumda siz olsaydınız ısrar eden olmaz mıydınız?” diye sormaktan kendini alı koyamadı…

Baba Mustafa Özerdem, toplumsal medya hesabından yapmış olduğu paylaşımda, 17/1986 sayılı Ulusal Eğitim Yasası’nda yer edinen ifadelere gore bakanlığın ‘Ulusal Eğitim Yasası Fırsat ve Olanak Eşitliği’ ilkesine sadık kalmış olarak çocuklarını haftada beş günlük eğitimden yoksun etmemesi için çağrıda bulunmuş oldu.

Prosedürden dert yandılar…

Kaan ve Karan, onlar dünyaya ‘otistik’ olarak gelen dört yaşlarında ikiz adam kardeşler…

Çocuklarına 2 yaşına ulaştığında ‘otizm’ teşhisi konulduğunu özetleyen Özerdem ailesi, hususi öretmen ve hususi eğitim merkezi ile dört yaşına dek evlatların desteklendiğini kaydetti.

Dört yaşlarında evlatlarının Fazıl Plümer Anaokulu’nda haftada beş gün süresince eğitim almaya başladığını belirten baba Mustafa Özerdem, bunun yanında evlatların hususi öğretmenlerinin de sınıfta onlara destek verdiğini, evlatların sınıfta hiçbir hastalık yaratmadığını açıkladı.

Birkaç ay devam eden beş günlük eğitimin peşinden evlatların Ruhsal Danışma, Rehberlik ve Araştırma testine ( PDRAŞ ) doğal olarak tutularak, akabinde ‘kaynaştırma eğitimi’ adı altında eğitim alması gerektiği ve bu bağlamda okula haftada 2 gün gidebileceklerinin belirtildiğini özetleyen baba, bu uygulamanın içeriğinden yakındı.

“Biz talihli bir anne babayız”

“Imtihan prosedürü tekrardan incelenmeli” diyen aile, ülkedeki otizmli çocuk sayısının her geçen gün arttığını belirterek eğitim uygulaması ve prosedürlerinin gözden geçirilmesi icap ettiğini savundu.

Kaan ve Karan benzer biçimde otizmli evlatları olduğundan kendilerini talihli hissettiğini dile getiren anne ve baba, bugüne dek ‘Niçin?’ sorusunu asla kendilerine sormamışlar…

İlköğretim Daire Müdürü İlkşen Varoğlu Atik:

“Çocuklar için rapor aldık, buna uymak zorundayız”

Değişik gelişim gösteren evlatların doğal olarak tutulması ihtiyaç duyulan eğitim ve bu eğitimde takip edilen prosedürle ilgili YENİDÜZEN’e informasyon veren İlköğretim Daire Müdürü İlkşen Varoğlu Atik, ailenin, prosedür dışına çıkmak istediğini kaydetti.

Atik, açıklamasında şu ifadelere yer verdi:  

“Otizmli yada değişik gelişen evlatları okula dört yaşlarında kayıt yapılıyor. Öğretmenler, gözlem formunu doldurarak bizlere gönderiyor. Burada daireye gelen yazı, Ruhsal Danışma, Rehberlik ve Araştırma Şubesi’ne ( PDRAŞ ) yönlendirilir.  Aileye buluşma verilir ve aile, Ruhsal danışman ve rehber ile orada görüşür. Bununla birlikte çocuğa kontrol ve eğitsel değerlendirme yapılır. Bu rapor tekrardan bizim dairemize geliyor. Burada hususi eğitimden görevli bir eğitmen bulunan okuldaki derslik öğretmeni yada kaynaştırma sınıfındaki hususi eğitimci ile görüşür, kaç gün düzgüsel okulda bulunacak, kaç gün hususi eğitime gidilecek diye rapor yazılır.

Mesela bu çoklara ilgili; kaynaştırma eğitimi kapsamında 2 gün Gönyeli Fazıl Plümer Anaokulu’na gitmesi, Lefkoşa Hususi Eğitim Merkezi’nde sistemli hususi eğitim programından yaralanılması şeklinde rapor verildi. Fakat aile, evlatların tamamen Fazıl Plümer’de eğitim almasını istiyor.

Ruhsal Danışma, Rehberlik ve Araştırma Şubesi’nden verilen rapor neticesinde bu çocuklar için takip edilmesi ihtiyaç duyulan prosedür budur.

Bu biçim çocuklar ilkin hususi eğitime gidip sistemli eğitim alıyor, peşinden bir senenin sonunda gene teste doğal olarak tutuluyor, öğretmenleri de gözlemliyor, eğer bu çocuklarda ilerleme görülürse, düzgüsel okulda olabileceklerine dair tekrardan bir rapor yazılıyor ve hususi eğitimden alınıyorlar. Doğrusu yaşam boyu hususi eğitime devam etmiyorlar.

Kaynaştırma eğitiminde bu çocuklar, müzik, gövde, fotoğraf dersi benzer biçimde emekleri düzgüsel derslik arkadaşları ile yapıyor, geri kalmış olduğu mevzularda da öğretmeninin bire bir eğitimine doğal olarak tutuluyor. Kaynaştırma eğitimi bu şekilde devam ediyor. Bu bağlamda kaynaştırma eğitiminin de ülkemizdeki her okulda olması için çaba gösterdiğimizi belirtmek isterim.”

Baba Mustafa Özerdem:

“Parayla alamayacağımız değerler var..”

“Niçin çocuklarımız beş gün okula giderken, yarı dönemde Ruhsal Danışma, Rehberlik ve Araştırma’da ( PDRAŞ ) teste doğal olarak tutularak 2 güne düşürüldü? 10 dakika içinde evlatlarımızın geleceğine dair karar veriliyor, bu uygulama fazlaca yanlış…

Bizim tek gayemiz onların sosyalleşmesi, sosyalleşirken de dışarıda aldıkları hususi eğitimleri pekiştirmelerini sağlamak.

Çocuklar haftada beş gün okula gidiyorken meydana getirilen PDRAŞ kontrol sonucu bu eğitim 2 güne düşürüldü.

Bu teste karşı çıkıyoruz. Bizi devamlı takip eden psikologumuz, tertipli gittiğimiz eğitim merkezi öğretmenlerimiz var, onlarla konuşabilirlerdi. Evlatların gidişatını okulda günlerce takip edebilirlerdi, fakat bu testte 10 dakikada çocuklar ve bizimle konuşup her şeye karar verildi.

Uygulama, prosedür bu şekilde olabilir fakat biz bunu kestirip atma olarak görüyoruz. Bizlere herhangi bir yazılı izahat yapılmadı bile, sözlü isterseniz söyleriz denildi.

Prosedürler bu yönde olabilir fakat bizim yaşadıklarımızın asla mi önemi yok? Çocuklarımız okulda fazlaca büyük ilerleme gösterdi. İçine kapanık kendi dünyasında yaşayan Kaan, tarafındaki öteki ufak çocuk tarafınca eğitilerek, cebine para koyup kantinden alışveriş yapabilir duruma geldi. Biz bunu anne, baba ve öğretmenleri olarak yaptıramadık fakat 4 yaşındaki arkadaşı yaptırdı. Parayı cebine koydurtamadık bile fakat bir çocuk bunu başardı. Bu benzer biçimde örnekler giderek çoğalıyor, arkadaşları yardımıyla çocuklarımız pek fazlaca şeyi öğreniyor.

Bu bizim en büyük kazanımlarımızdan bir tanesidir… Bunlar bizim için paha biçilemez güzellikler, hiçbir maddi karşılığı bulunmayan şeyler ve bu tarz şeyleri okuldaki düzgüsel çocuklarla başarıyoruz. Bir devrin yarısında bu güzel gelişimleri yaşadık, niçin bundan yoksun olalım?”

“Biz onların topluma karışmasını, toplumdan kopmamasını istiyoruz”

“Bizim ve psikologlarımızın gözlemleri evlatlarımızın fazlaca iyiye gittiği yönündeydi.

Toplumsal medyadaki paylaşımımız da duyduğumuz endişeden kaynaklıdır. Bizim benzer biçimde birçok aileler var.

Bazı duyumlarımız bizi şaşırtıyor. Ülkedeki ‘tanıdık’, ‘torpil’ yönetimi bulunduğunu anlatanları duyuyoruz, ‘benim çocuğum alınmadı fakat başkasının evladı alındı’ diyenler oluyor. Bu tarz şeyleri duyuyor endişeleniyoruz, hevesimiz kırılıyor…

Bu mevzulara da eğilmeliler. Başkalarının evlatları metrelerce koşabilir, bizimkiler bir arpa boyu yürüse mutluluktan uçarız, her insanın yükü kendine ağır fakat bizi de anlamalılar…

Tek gayemiz ve hedefimiz evlatlarımızın kendi ayakları üstünde durabilmesini sağlamaktır.

Okul bizlere fazlaca destek verdi, çevremiz, ailemiz de öyleki, her insanın bizlere bir desteği oldu fakat sonrasında prosedürlerle karşılaşınca fazlaca üzüldük. Biz onların topluma karışmasını, toplumdan kopmamasını istiyoruz.

ARMER Hususi Eğitim Merkezi’ne gidiyorlar, kendi hususi öğretmenlerimiz var, fazlaca şükür tüm her şeyimiz, maddiyatımız onların eğitimine gidiyor, fazlaca şükür bin şükür… Fakat her şey maddiyat değildir, parayla alamayacağımız değerler var, biz onlar için bu mücadelede içindeyiz. O yüzden düzgüsel çocuklarla kaynaşmalarını, toplumdan kopmamalarını istiyoruz.

Biz, biz ve bizim benzer biçimde insanların beş gün eğitim almasını istiyoruz. Biz, yalnız kendimiz için bu mücadeleye girmedik. Her okulda bu hizmet verilebilir, bu fazlaca zor olmasa gerek.”  

“Biz fazlaca şanslıyız fakat bu mevzu şansa bırakılmamalı…”

“Dünyadaki uygulamalarda, aileler ev ufaklıklara hususi eğitimler veriliyor, her ay aile içi ve eğitim merkezinde gözlemler yapılıyor. Ufaklıklara eğitim veriyorlar, okuldan alıp götürüp getiriyorlar, gidiş gelişlerine destek sunar, maddi tinsel aileye destek verir… Evlatların değişik ve keşfetmeyi bekleyen kabiliyetleri bulunduğunu düşünüp, onları kazanmaya çalışırlar.

Bizim işimiz gereği fazlaca şanslıyız ki evlatlarımızın götür getirini yapabildik, fazlaca anlayışlı bir şirketimiz var şu sebeple. Fakat bu durum şansa bırakılmamalı, yurt haricinde şansa bırakılmıyor. Bizim benzer biçimde şanlı olmayan aileler ne meydana getirecek?”   

Anne Gamze Özerdem:

“Bizim sıkıntımız bu testin içinde ne olduğu, uygulanışı ve takip edilen prosedürle ilgilidir”

“Kaan ve Karan ortama ayak uyduran, sessiz çocuklardır. Kaan ve Karan gezilere katılmayı, dostlarıyla zaman geçirmeyi fazlaca seven çocuklardır. Kaan daha ileri seviyede otizmli bir çocuk, Karan ise daha iyi…

Kaan, kendi dünyası olan, fazlaca insancıl, sevecen fakat kendi dünyasında… Yalnız kendi tanıdıkları ile yazışma kuran, bunun dışındaki kişilere fazlaca davranışlarında ölçülü yaklaşan bir çocuktur.

Karan müziğe inanılmaz düşkün bir çocuktur, konuşmayan çocuk, şarkı söylüyor. Bilmediğimiz birçok müzik aletini çalmak istiyor, çalıyor, tam konuşmuyor fakat şarkı söylüyor…

Kaan ise denize, havuza, suya fazlaca düşkün, kışın bile denize gittiğimiz oluyor…  

Okula öğretmenlerle beraber sabah 9 benzer biçimde gidip 12 benzer biçimde de kaçıyorlardı, kimi zaman 11 benzer biçimde… Üstelik devamlı yanlarında öğretmenleri vardır. Bu kişiler de alanında uzman, eğitim almış eğitimcilerdir, bayağı bakıcı değildir.

Okulumuzun prosedür gereği PDRAŞ’a baş vurması gerekirmiş, baş vurdular, gittik, birkaç dakika içinde çocukla zaman geçirip derhal karar verdiler. Onlar değişik ve hususi çocuklardır. Bu dakikalar onlar hakkında peşin hükümlü olmamamız için kafi değil.

Bizim sıkıntımız bu testin içinde ne olduğu, uygulanışı ve takip edilen prosedürle ilgilidir.

Bugün Kaan ve Karan’ın başına gelenler öteki birçok çocuğun da başına gelmiş, gelebilir de. Onlar benzer biçimde bizim de önümüze gelen netice PDRAŞ oldu, önümüze gelen netice prosedürler olmuş. Bizim de bu endişeler içimizde büyüyor, endişelerimiz çığ benzer biçimde büyüyor.

Biz iki yaşından beridir haftanın beş günü sabah sekizden üçe kadar hususi eğitim aldırıyoruz. Zira biliyoruz ki çocuklarımız ne kadar eğitim alırsa o denli iyiye gidiyor.   

Evlatlarımızın iyiye gidişatını anlatırsak o süre niçin beş gün düzgüsel bir okulda eğitim almak istediğimizi daha iyi anlayacaksınız. Şöyleki ki;

Okulda pek fazlaca yönde pozitif yönde gelişmeler yaşadık, yaşıyoruz ve bunun kısıtlanmasını istemiyoruz.

Karne günü öğretmeni karnesini alması için Kaan’ı sınıfta yanına çağırdı. Arkadaşları ona ‘hadi Kaan, seni çağırıyorlar” diyerek gitmesini sağlamış oldu. Kaan öğretmenine yalnız gitti, öpüp sarıldı, karnesini aldı ve geri dönerek yalnız yerine oturdu. Bunun benzer biçimde sınıfta birçok kez Kaan çağrıldığı süre, tarafındaki arkadaşları elinden tutup yaptırmış, bu şekilde bu şekilde onlara güvenip öğrendi ve artık kendi de yalnız yapar duruma geldi.

Öğretmeni Kaan, boyamanı getir görmem gerek söylediğinde, arkadaşları elinden tutup getirmiş ve tekrardan yerine götürmüş, bunu onlardan öğrendi.

Biz milyarları versek bu tarz şeyleri hiçbir eğitim ile yaptıramayız.

23 Nisan oynadılar, eğlendiler… Bunlar bizim ve tüm aileler için emin olun fazlaca kıymetli. Bizim ve başkalarının onlara veremediğini okuldaki ufak çocuklar veriyor, hal bu şekilde iken niçin bu okula haftada beş gün gitmekte ısrar eden olmayalım ki? Siz olsanız olmaz mıydınız?”

“Arkadaşları asla onları yalnız bırakmıyor”

“Kaan her şeyi yiyemeyen bir çocuk fakat paylaşım gününde dostlarıyla beraber değişik şeyler denedi ve hayatına değişik tatlar kattı.

Zil çaldırmış olduğu süre oyun alanına gidip geri dönmeyi öğrendiler. Solunum zili çaldı süre yanına olan dostlarını da alıp sınıfa gidiyorlar. Arkadaşları asla onları yalnız bırakmıyor.”